کعبه عشق

غزلی از استاد کامران

در توصیف شیراز

که چندین سال پیش هنگام ورود به

شیراز

با در خواست استقبال کنندگان

                    همانجا فی البداهه این غزل را سرود:     

ادامه مطلب

برای شما عزیزان

پنج توصیه بسیار مهم

در استفاده از کامپیوتر

ادامه مطلب

فرستنده: 

جمال تبریز ی  

      دو لطیفه ......    

ادامه مطلب

فراق سخت است

وانتظار سخت تر

از مرگ است

ادامه مطلب

بهترین اشعار برای

تو که نیستی

ادامه مطلب

شکوفه عشق

استاد رحیم دیندار  (کامران)

اگر         مرا   صلا    زنی    بزن    در  این   حوالیم

نظر  به  حال من   فکن   ببین    که    در  چه حالیم

تو باغی  از  شکوفه ای     همیشه  سبز  و    خرمی

من   آن    زمین    تشنه ام     اسیر   خشک  سالیم

 ستاره ای    ندیده    کس    در     آسمان   عشق من

بیا ستاره..................                                             

ادامه مطلب

غزلی بسیار

دلنشین و همگان

پسند از مولانا مولوی

ادامه مطلب

استاد رحیم دیندار(کامران)

          بوی گل  و  ریحان و بهار  آمده امشب

بوی     گل   وریحان   و    بهار  آمده امشب                                     

  یا   سوی     دلم     بوی   نگا ر آمده امشب                                       

  سر را   به   نهم    بر   سر  خاک ره   کویش                                       

    چون       یار    سفر     کرده  سوار   امشب                                               

 بر   محفلم    ای    شمع    دگر  نور می فشان                                        

   چون     ماه   منیرم    به   کنار   آمده امشب                                                         

    هان   ای  دل سودازده      از    نرگس  بیمار                                         

  ژاله      مچکان      لاله     عذار آمده  امشب                                            

   شکوه   مکن    ای دل     دگر از  تلخی ایام                                                             

     آن     گلبن   بخت   تو    به بار آمده امشب                                                                                                                

   تاب   از  دل   ما   کی رود ای دوست نظرکن                                                        

    چون    بر  دل    شوریده   قرار  آمده  امشب                                                              

    دیدم     که   دلم    فتاده     است   به گلزار                                                                      

    گفتم   چه   خبر    گفت   نگار  آمده  امشب                                                               

 تارفت که کامران زند خیمه به گلزار                                                      

 گفتند  به  گلزار   هزار   آمده امشب                                                                     

من نگویم که مرا.....

غزلی از:ملک‌الشعرای بهار

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید

 قفسم برده به باغی

ماچون  ز دری  پای کشیدیم کشیدیم 

امید   ز     هر کس .......                                

ادامه مطلب

برگزیده بهترین اشعار شاعران

دیرگاهی است    که   در   کوی تو اندر گذریم

شوق   دیدار     تو داریم    و   زخود بی خبریم

گفته بودی غزلی شاد   و   فرح     بخش   بگو

غزل   شاد      نداریم     که    خونین      جگریم

دود  اگر  بالا   نشیند  کسر شان شعله نیست 

روی دریا خس   نشیند   زیر   دریا   گوهر است

من  از   بی  قدری   خار   سر   دیوار  فهمیدم

که نا  کس،کس نمی گردد ازاین بالا نشینی ها

خوش   بود زمانی که نگاهت نفسم بود

در اوج عطش  قطره  یاد تو    بسم    بود

گفتم   که     نویسند    سر لوح     مزارم

می خواهم ومی خواستمت تا نفسم بود

تا تو نگاه می کنی   کار من  آه   کردن است

 جان به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

چتر    در دست   بگیر ،  سوی     من    گر آیی

 آسمان     شعرم     ،  به     خدا     بارانی   است

از دست    غمت    خیمه    به     میخانه     زد م باز

با یاد      لبت     بوسه     به       پیمانه       زدم   باز

در     ساغر      می     جلوه         چشمان   تو  دیدم

دیوانه      شدم         نعره       مستانه         زدم    باز

 نگاهش میکنم شاید

بخواند از نگاه من

که اورا دوست میدارم

ولی افسوس او هرگز

نگاهم را نمیخواهد

به برگ گل نوشتم من

که اورا دوست میدارم

ولی افسوس او گل را

به زلف کودکی آویخت تا اورا بخنداند

غزلهای   دلنشین

   از   عطار

و غزلی زیبا از

وصال شیرازی

ادامه مطلب

دو   غزل  زیبا  از:

فریدون   تولّلی

ادامه مطلب

غزلهای بسیار دلنشین از اوحدی مراغه ای

ادامه مطلب

چندقطعه شعر نو

از:نیما یوشیج

می تَراوَد مَهتاب

می درخشد

 

شَب تاب

،
............نیست یک دَم شِکَنَد

 

ادامه مطلب

غزلهای جامی

عرفی شیرازی

خواحوی کرمانی

غزلهای متفاوت از سه شاعر متفاوت

ادامه مطلب

اشعاری طنز ازشاعران معاصر

ادامه مطلب

دلنوشته های عاشقان

عاشق

تو به من خنديدي و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز،
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت

جواب معشوق

من به تو خنديدم
چون كه مي دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدي
پدرم از پي تو تند دويد
و نمي دانستي باغبان باغچه همسايه
پدر پير من است
من به تو خنديدم
تا كه با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو ليك لرزه انداخت به دستان من و
سيب دندان زده از دست من افتاد به خاك
دل من گفت: برو
چون نمي خواست به خاطر بسپارد گريه تلخ تو را ...
و من رفتم و هنوز سالهاست كه در ذهن من آرام آرام
حيرت و بغض تو تكرار كنان
مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چه مي شد اگر باغچه خانه ما سيب نداشت.

چشمهایم را بسته ام ، تا تو را ببینم

ببینم که در کنارمی ، سرم بر روی شانه هایت است

و تو فقط مال منی

حس کنم گرمای وجودت را ، فراموش کنم همه غم های دنیا را ...

چشمهایم را بسته ام ، تا تو را در آغوش بگیرم ، تا همانجا

در کنارت ، برایت بمیرم...

شاید تنها در خیالم با تو باشم و همیشه عاشق این خیالات باشم...

خیالی که لحظه به لحظه با من است ،

همیشه و همه جا در کنار من است ،

حسرت شده برایم این خیالات عاشقانه ،

از خیال تو حتی یک لحظه هم خواب به چشمانم نیامده....

همیشه فکرم پیش تو است ،

تو که میدانی دلم بدجور گرفتار تو است ،

پس کجایی که آرامم کنی؟

قصه ام طولانی است شعر من طوفانی است

عاشق   بی باکم   عشق  من   عرفانی   است

چتر      در   دست   بگیر   سوی   من   گر    آیی

آسمان    شعرم      به    خدا     بارانی      است 

خواهشی از قلب بی وفای تو دارم، هوای قلب

تنهای مرا هم داشته باش....

بس که به خیال تو چشمهایم را بستم و به رویاها رفتم،

دنیا را فراموش کرده ام ،دنیای من تو شده ای و رویاهایت ،

حسرت شده برای یک بار هم، شنیدن صدای نفسهایت....

دلم در این هوای آلوده دلتنگی ،

پر از غبار شده ، مدتی گذشته

و هنوز این گرد و غبارها پاک نشده ،

هر کسی می آید پیش خود میگوید شاید این دل حراج شده،

اما کسی نمیداند که دلم یک عاشق سر به هوا شده...

دلی که عاشق است و عشقش در کنارش نیست ،

دلی که لحظه به لحظه به خیال آمدن عشقش

دیگر محکوم به انتظار نیست ....

چشمهایم را بسته ام ، تو نیامدی و من

عاشقی دلشکسته ام

بغض  دلم  گرفته  و  بارانیم  کنون

کم کم زدیده اشک سرازیر می شود

به نام خدایی که تو را برایم آفرید

قلمم بی جوهر تر از آن است که بتواند

                گرمی سلامم را به تو عزیزِ دل برساند،

اکنون نامه ای را که برایت نوشتم می خوانی ,

شاید یا حتماً در شهری نباشم که تو در آن تنفس می کنی ,

 نمی دانم در این لحظات آخر رفتنم

چطور رغبت قلبم را برایت روی کاغذ بیاورم ,

ساعت نیمی از دو ظهر جمعه گذشته

و دقایقی به سه مانده ,

 این لحظات آخری که می گذرد

 تلاطم عجیبی در احساساتم موج می زند,

حالم خراب تر از آن است که بخواهم برایت بازگو کنم ,

 در زندگیم بارها تجربه کردم

 که در رابطه وابستگی بد است اما باز دچار شدم ....

سکوت می کنم بر این لحظه های غمناک ,

بر این چشم هایی که از بس غرق در معشوق شد

, چیزی جز او را ندید ,

 برای چه قلبم درون سینه ام آرام ندارد؟

برای که آرام ندارد؟

روزگاری خدایی داشتم

و تنها او را می پرستیدم ,

تو آمدی و تو را بت خویش کردم

 و بعد از خدا تو را ستایش کردم ,

هر چه عاشقانه تر به سوی خدا می رفتم

 او نیز مشتاقانه قصد من می کرد

و از بابت این تجربه , عاشقانه به سویت آمدم

اما لحظه به لحظه تو را دور تر از خویش یافتم. مرا دریاب!

من تو را ماٌنوس با تنهایی خویش یافتم

که تو را همسفر زندگی خویش نمودم

منتظر

هميشه فكر مي‌كردم

 آدما همديگرو واسه‌ي داشته‌هاي هم دوست دارن !

وقتي يه كم بزرگ شدم،

ديدم همه‌ي آدما خوب نيستن،

 ديدم يه سِري از آدما رو نمي‌شه دوست داشت

نه به اين خاطر كه هيچي ندارن

به اين خاطر كه يه چيزايي دارن كه نبايد داشته باشن،

تا اين كه با تو آشنا شدم،

 ديدم كه انگار آدم‌ها همه مثل هم نيستن !

تو يه جورايي با همشون فرق داري !

 احساس كردم ميشه به خاطر نداشته‌هات دوست داشت !

ميشه به خاطر نداشتن غرور دوسِت داشت !

 آخه اصلاً خودخواه نبودي،

 هميشه بقيه رو بالاتر از خودت مي‌ديدي !

 تو واسه من يه ماهي !

كاش هميشه توي تاريكيِ زندگيم موندگار باشي و بتابي !‌

ماه من دوسِت دارم.

مي کنم به از تو نوشتن کاغذ مست مي گردد

قلم به رقص در مي آيد نمي دانم
چرا هر وقت مي خواهم چيزي از تو بر

روي کاغذ بياورم واز تو بنويسم
وجودم،قلمم،کاغذم همه و همه به وجد مي آييم.

عزيزم!تمام شب در خيالت گريستم
هنوز پاييز چشمانت را روي شاخه هاي سرد

انتظار جستجو مي کنم

نمي داني چقدر
محتاج نوام.هنوز کاغذهايم به شوق نگاهت

رنگ کاهي را پس مي زند وتمام شب
وتمام ثانيه ها، يکي يکي مي گذرندوبه دريا ها

اشک هايم روان مي شوند انگار
تاب ديدن پاييز چشمانت را ندارد کاش برگردي

زود،کوچه بي تو دل تنگي دارد
کاش برگردي زود ومي ديدي که دلم بي تو

چه حالي دارد ببيني

که هنوز حلقه
زرد خورشيد داغ تنهايي من را دارد کاش زود

برميگشتي تا قاب عکس روي ديوار

تهي از چهره تو نباشد وتمام صفحات دفترم

از حرف ونگاه واسم تو پر شود کاش

زود بر مي گشتي.تو اگر برگردي

من تمام شاخه هاي گل ياس

را با تمام احساس

تقديمت

استاد رحیم دیندار(کامران)

غزل:  بوی نگار

بوی     گل   وریحان   و    بهار  آمده امشب           

  یا   سوی     دلم     بوی   نگا ر آمده امشب              

  سر را   به   نهم    بر   سر  خاک ره   کویش             

             چون       یار    سفر     کرده  سوار    امشب                                               

    بر   محفلم    ای    شمع    دگر  نور می فشان                    

        چون     ماه   منیرم    به   کنار   آمده امشب                                              

       هان   ای  دل سودازده      از    نرگس  بیمار                       

                 ژاله      مچکان      لاله     عذار آمده  امشب                                                               

              شکوه      مکن    ای دل     دگر از  تلخی ایام                                   

           آن     گلبن       بخت   تو    به بارآمده امشب                                                                                     

             تاب   از  دل   ما   کی   رود ای دوست نظرکن                             

               چون    بر  دل    شوریده   قرار  آمده  امشب                                                          

                 دیدم     که   دلم    فتاده     است   به گلزار                                                                   

                گفتم   چه   خبر    گفت   نگار  آمده  امشب                                                               

         تارفت که کامران زند خیمه به گلزار                             

                    گفتند  به  گلزار   هزار   آمده امشب                                           

استاد رحیم دیندار(کامران)

سه غزل بسیار زیبا و دلنشین

روزگارا

روزگارا     دل    صاحب    نظران   می شکنی

سنگ غم بر سر شوریده سران  می شکنی

روزگارا  عجب این   است که از سنگدلی

حرمت  ما بر  کوته    نظران   می شکنی

این نه انصاف ونه از شوکت مردانگی است

چینی   نازک  ما    رهگذران    می شکنی

ما نرفتیم  چو دونان   ز   پی منصب  وجاه

وین عجب بین که دل همسفران می شکنی

بام    کاشانه   ما  را   به   کلنگ  بیداد

ای کج اندیش توچون بد گهران می شکنی

می زنی سنگ  ستم  بر سر آزاده   دلان

روزگارا   نه   سر  تاجوران  می شکنی

ساغر ماست پر از  باده اسلام و نبی

ساغر ما تو به دست دگران می شکنی

اهل علم و هنرم اسوه من عشق علی است

 کلک ما  را  به بر بی هنران  می شکنی

سهم کامران ز بیداد  تو  شد  خانه غم

روزگارا دل  خونین جگران می شکنی

گو هر شعر      

     گرچه   آن زیبا صنم   گردیده   با  اغیا ر یار

   گرچه کرده مرغ جان را آن بت خونخوارخوار

       لیک   دارد    صبر    ایوبی    دل    نالان  من

        گو  به  گردد    بهر جانم   زلف   آن  دلدار  دار

         تا   شدی    هم    صحبت    اغیار   تار این  دلم

       دم  نیارد   چون   شکسته   شد از   آن   گفتار  تار

          شد   خزان   هجر  مرغ   دل  رمید   از بوستان 

        ای دریغا  رفت  بی تو ای   گل رفت از گلسار سار

            ای   جفا جو   سنگ  دل    تا    چند   آزارم  کنی 

            عاشق غم    دیده ات    گشته    از   این   آزار زار

              نیست   روز  روشنم  را   خرمی    چون  شام تار

            چون سرای عشق   شد   آخر از این   رفتار   تار

           با    تامل    ای    جوانان   وطن     همت    کنید

           چون که می آید   پدید   آخر   از این    افکار کار

            علم  و  فن و  شعر وصنعت  را رواجی نو دهید 

            همت  ای هم    میهنان    تا  چند    در  انبا ربار

            می کنم   اندر    وطن  ایثار    هر دم  هم وطن

            گر چه  می دانم  چکد  روزی از این  ایثار   ثار

             خصم  دون  چون مار باشد   کرد   می باید حذر

             کی بداند  ای   عزیزان     ارزش     تیمار  مار

             هست چون  گلنار این    گل را که پروردم کنون 

            لیک خیزد  دم به دم جانا  از    این     گلنار نار

           گوهر  شعرم  نمی گردد     نثار      هر     خسی

            نیک  دانم   خصم   راآید   از    این    اشعار عار

            گشته ای    دیندار    تو  افسانه     ملک      کیان

               گر   نسازندت      رقیبان     اندرین   بازار    زار

قرن اتم

اثر: استاد دیندار (کامران)

تو  یوسف  عصری  تو  شه  ماه  رخانی

تو  یوسف   قلب منی   و   بهتر   از    آنی 

در   قرن   اتم    گر  چه شده  عشق مجازی

لیلای    منی     بی  نو   کنم   اشک  فشانی

یوسف     کند    از    خرمن    حسن  تو گدایی

از   پیرهن       وصل       تو      یابیم      جوانی

مدهوش    تو    عالم    شود    ار چهره نمایی

یا شکر  از  آن    لعل    لبانت    چو     فشانی

تو     روشنی         مردمک        دیده      مایی

نتوان      به     زبان  فلمی    گفت     چسانی

آندم  که  به  صد    ناز  در    آغوش  من    آیی

جان   و  دل    ما  را  تو  به   یک لحظه ستانی

شیدای    توأم     لیلی     و   مچنون   نشناسم

تو  لیلی   و  شیرینی  و       عذرای      زمانی

اندر  دل    و   در    روح   و   روان  جای گرفتی

تو      کعبه       آمال   من     و      ورد  زبانی

تو     پادشه    حسنی    و   سلطان    سخن  من

کردند    شه    حسن    و    سخن   نیک  تبانی

گشتم    همه          وادی       عرفان     گذشتم

از دایره    عشق      که     تو       مرکز    آنی

کاشانه    دل    سبز     شد    از   جلوه   حسُنت

زیبد    به    لب      دهر    اگر     خنده      نشانی

زاهد    چه     دهی     پند    به    رندان    خرابات

حالی    که    مرا    هست  در این عشق ندانی

اندر        دل       کامران   کنی   جلوه     نمایی

ای     آنکه      در     آفاق   به  از    ماه جهانی

فرستنده :مدبریت MAHVASH همه جا

بهترین شعر علی معلم

فصل عاشقاته

این فصل را با من بخوان، باقى فسانه است

این فصل را بسیار خواندم، عاشقانه است

باز آن قیامت قامت بنشسته برخاست

پشت و پناه امت بشكسته برخاست

برخاست در كف تیغ طرد و ترك و حاشا

آن نوح موسى‏قامت یوسف تماشا

احیاء دین و قلع و قمع كفر و كین را

آغاز كرد آن هجرت شورآفرین را

رایت به قمع فتنه بیرون از نجف زد

بر امّت اسلام، بانگ لاتخف زد

چون مصطفى راهى شد از جور عنودان

آتش فكند از قهر، در جان حسودان

با شور ابراهیمیان عرض و لا... كرد

گوئى حسین از كعبه قصد كربلا كرد

از عمق جان اسلامیان خواندند او را

از كفر، سیلى‏خوردگان راندند او را

با آنكه میلش سوى اهل خویشتن بود،

پیر پدر مشتاق ابناى وطن بود 

در غربت از پوینده خالى شد ركابش

یعنى فرود آمد به مغرب آفتابش

      

بر كفر ایران نوبتى دیگر خروشید

اسلامِ سیلى‏خورده بر كافر خروشید

در دل نه بیمش دیگر از گرمى نه سردى

طاغوت را آواره كرد از پایمردى

آخر به مردى چاره سردرگمى یافت

داد بزرگى داد و عزّ و مردمى یافت

چشم جهان، حیران كافرسوزى‏اش شد

تا قابلیت از رشادت روزى‏اش شد

وز آن قبولى آن امام رفته ما

مشتاق شد، مشتاق جمع تفته ما

در آسمان بر ابرها پُر شد ركابش

از مغرب عالم برآمد آفتابش

مژده‏است گویى در خبر آخر زمان را

خورشید از مغرب فروزد آسمان را

گیتى به كام خلقِ بازیگر نمانَد

و ز توبه كس را بهره‏اى دیگر نمانَد

آنك ز مغرب مطلع شمس امامت

اینك به مشرق تیغ و میزان و غرامت

این قصه گو پایان ندارد تا به محشر

حالى »معلم« این سخن بگذار و بگذر

زین مایه در درمان درد حیرت خویش

شو، چاره‏اى كن در بسیج هجرت خویش

زین بیخودى‏ها مركب غیرت برانگیز

گامى برون نه از خود و با وى درآمیز

سه غزل زبیا

از بهترین غزل های مهرداد اوستا

وفا نكردي و كردم، خطا نديدي و ديدم

 

شكستي و نشكستم، بُريدي و نبريدم

 

اگر ز خلق ملامت، و گر ز كرده ندامت

 

 

كشيدم از تو كشيدم، شنيدم از تو شنيدم

 

 

كي ام، شكوفه اشكي كه در هواي تو هر شب

 

 

ز چشم ناله شكفتم، به روي شكوه دويدم

 

 

مرا نصيب غم آمد، به شادي همه عالم

 

چرا كه از همه عالم، محبت تو گزيدم

 

با من بگو تا کیستی, مهری؟ بگو, ماهی؟ بگو

خوابی؟ خیالی؟ چیستی؟ اشکی؟ بگو، آهی؟ بگو

راندم چو از مهرت سخن گفتی بسوز و دم مزن

دیگر بگو از جان من, جانا چه می‌خواهی؟ بگو

گیرم نمی‌گیری دگر, زآشفته ی عشقت خبر

بر حال من گاهی نگر, با من سخن گاهی بگو

ای گل پی هر خس مرو, در خلوت هر کس مرو

گویی که دانم, پس مرو، گر آگه از راهی بگو

غمخوار دل ای مه نیی, از درد من آگه نیی

ولله نیی, بالله نیی, از دردم آگاهی بگو ؟

بر خلوت دل سرزده یک شب درآ ساغر زده

آخر نگویی سرزده, از من چه کوتاهی بگو؟

من عاشق تنهایی‌ام سرگشته شیدایی‌ام

دیوانه‌ای رسوایی‌ام, تو هرچه می‌خواهی بگو 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بازآ كه چون برگ خزانم رخ زردی‌‌ست

 

با یاد تو دم ساز دل من دم سردی‌ست

 

 

 

گر رو به تو آورده‌ام از روی نیازی‌‌ست

 

ور دردسری می‌دهمت از سر دردی‌ست

 

از راهروان سفر عشق درین دشت

 

گلگونه سرشكیست اگر راهنوردى ست

 

در عرصه اندیشه من با كه توان گفت

 

 

سرگشته چه فریادی و خونین چه نبردى ست

غمخوار به جز درد و وفادار به جز درد

 

 

جز درد كه دانست كه این مرد چه مردی است

 

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن

 

با مردم بیدرد ندانی كه چه دردی است؟

 

چون جام شفق موج زند خون به دل من

با این همه دور از تو مرا چهره زردی است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شعرمن

طوفانی است

استاد رحیم دیندارکامران

          شعر    طوفانی                                                              

قصه ام   طولانی  است،شعر من طوفانی است

عاشق     بی باکم     ،عشق  من   عرفانی است

چتر      در   دست    بگیر ،  سوی       من    گر آیی

آسمان      شعرم     ،  به       خدا      بارانی   است

شعله      می روید       از ،   شعر      آتش      ناکم

عذر  می خواهم  اگر،     شعرم     آتشدانی  است

گریه         من        جاری  ،    شده       در       ابیاتم

شعر من    پر     درد است ، درد   من  پنهانی است

  آمده     جغد    به   باغ    ، داده     جولان     به  زاغ

آنکه    افتاده    چاه،    مرغ   خوش الحانی    است

روح      در   مغز    نهان ، عشق        در قلب  روان

سینما    خانه    ما ،  دیدنش     مجانی        است

این جهان     دهکده ایست  ،طول و  عرضش   محدود

خانه اش   شیشه ای  و  ، حاصلش ویرانی است 

این   جهان   در   نظر ،    عرفا    دانی        چیست

 ظاهرش    اهل دل     و، باطنش  شیطانی است

 سرمه    چشم       منست ، خاک     ایران   عزیز 

 شاعر         ایرانم   شعر      من   ایرانی   است

گفتی از    مال     جهان     تو     چه   اندوخته ای

 حاصل   عمر   منت  ،  دفتر  و    دیوانی   است

تا   که  او  داد  مرا    ،   بالی  از     علم  و  هنر  

دیدم آنرا که   به  صد  ،  درد   من درمانی است

 
              تا که کامران به رخش نظری کرد بگفت                         

                                         
           یاکنون من اویم  ،یا که کامرانی  او ست                                              

منبع: تابناک

تاریخ: ۱۷ مرداد ۱۳۹۱

کتاب «شب شاعران بیدل»

در آستانه ولادت با سعادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام

منتشر شده است.
 
به گزارش فارس این کتاب گزارش کامل

مراسم شب شعر سال 1389 در

حضور حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای (مدظله‌العالی) است

و برای اولین بار سخنان منتشرنشده معظم‌له

در این دیدار را در اختیار مخاطبان قرار می‌دهد.
 
 
متن سخنان رهبر معظم انقلاب در این دیدار به شرح ذیل است:
 
   اشعاری که خوانده می‌شود،

مشترکاتش دیدهمی‌شود؛

بخصوص انسان این را در زمینه غزل می‌بیند.

ان‌شاءالله سال‌ها بعد

کسانی خواهند نشست

و ممیزات و مشخصات سبک شعر امروز را در خواهند آورد؛

هم‌چنان که ما بعدها نشستیم

مثلاً سبک شعر دوره مشروطه

را از مجموع آثاری که گفته شده بود، شناختیم،

دسته‌بندی کردیم، معنا کردیم؛

یا سبک هندی را یا بقیه

سبک‌هایی ار که وجود داشته. بنابراین سبک جدیدی

به وجود آمده و دارد روز به روز هم تکامل و رشد پیدا می‌کند.

حتّی من می‌بینم، گاهی بعضی از شعرای ورزیده قدیمی خودمان

که سبک کارشان مشخص و معلوم است

و سال‌های متمادی

با آن سبک شعر گفته‌اند، این اواخر دارند گرایش پیدا می‌کنند

به همین سبک شعری که امروز وجود دارد؛

من این را در اشعار

بعضی از رفقای قدیمی خودمان که شعرای

برجسته خوبی هستند،

مشاهده می‌کنم. بنابر این خوش حالیم از این که الحمدلله حرکت

شعری وجود دارد.
 
خب، چند نکته عرض کنیم. یکی این که

اگر امر ما را دائر بگذارند

بین این که در بین این چند هنر-

مثلاً هنرهای نمایشی، هنرهای تجسمی

- یک هنر را انتخاب کنید تا این بودجه محدود

را صرف آن کنیم،

به نظر من باید شعر را انتخاب کنیم؛ چون اگر چنان چه شعر

در جامعه تأمین شد، این زمینه برای هنرهای دیگر

به وجود خواهد آمد. نمی‌شود شعر را مقایسه کرد با

بعضی از هنرهای دیگر؛ لااقل در کشور ما و جامعه ما

و سابقه تاریخی ما این جوری است. ما یک تاریخی هستیم

که در شعر استاد شدیم؛ یعنی یک

تاریخچه کهن قدیمی خیلی با ارزشی

از میراث شعری در ما هست.
 
در همه هنرها این جور نیست.

مثلاً‌اروپایی‌ها و یونانی‌ها

از دو هزار سال پیش نمایشنامه دارندع ما نداریم.

ما در داسان‌سرایی‌های نثر عقبیم. هنر رمان‌نویسی

و داستان‌سرایی در غرب، بخصوص در دو سه قرن اخیر،

با آنچه که در کشور ما وجود دارد و حتی تا حالا هم پیش رفتیم،

هنوز قابل مقایسه نیست؛ آنها خیلی جلوترند.

ما در این چیزها عقبیم، امّا شعر این‌جور نیست. ما از لحاظ

پیشرفت شعر، از لحاظ استواری ریشه این هنر در جامعه‌مان،

از کشورهای درجه یک هستیم.

خب، این هنر برجسته‌ای است.

بنابراین هر چه برای شعر کار بشود،

هر چه مطالعه بشود،

هر چه پژوهش انجام بگیرد،

هر چه کارهای مدیریتی

از قبیل سازماندهی‌ها،

جمع کردنها، تقسیم کردن‌ها،

سامان دادن‌ها انجام بگیرد

، زیادی نیست. من اینجا خواهش می‌کنم؛

هر از پیش‌کسوت‌های شعر-

که حالا خیلی از جوان‌های اوائل انقلاب

خوشبختانه رشد کرده‌اند

و امروز خودشان پیش‌کستوت

شعر شده‌اند - هم از

مسؤولین دولتی و مرتبطین با دستگاه‌های دولتی،

که روی مسأله‌ مدیریت شعر

در کشور بنشینند کار کنند،

فکر کنند، طراحی کنند؛

خیلی استعداد وجود دارد. من چند سال پیش در همین جلسه شب

نیمه ماه رمضان گفتم و اصرار کردم که

انجمن ادبی درست کنید.

خبر نشدم که مثلاً یک عدد قابل توجهی انجمن ادبی درست شده باشد.

خوب، می‌پرسیم چرا؟ می‌گویند پشتیبانی نکردند.

کأنّه انتظار دارند

که حالا حوزه هنری و وزارت ارشاد و دستگاه‌های دولتی بیایند

پشتیبانی کنند تا انجمن ادبی دست شود.

تشکیل انجمن ادبی

که این جوری نیست. انجمن ادبی

یعنی یک پنج نفر، ده نفر

شاعر روی همان انگیزه‌های شعری دور هم جمع شوند،

برای هم دیگر شعر بخواهنند، برای هم شعر بگویند؛

تدریجاً کسان

دیگری اگر خواستند، به این‌ها ملحق شوند؛

نخواستند هم ملحق نشوند؛ این می‌شود یک انجمن ادبی،

این می‌شود

پرورشگاه، این یک مرکز گلخانه‌ای می‌شود

برای پرورش

این نهال و این گل؛‌این لازم است. این

که دیگر احتیاج به این ندارد

که حالا فلان دستگاه‌ها کمک کنند. البته

اگر دستگاه‌ها کمک کنند،

بهتر است؛ امّا کمک نکردن دستگاه‌ها

به هیچ وجه نباید بهانة‌ای باشد به این که خود

این انگیزه‌ها به کار نیفتد.
 
ما بهترین شاعرها را در مشهد داشتیم. انصافاً

در یک دوره‌ای شعرای مشهد

ما در کشور بهترین بودند.

ما همه را از نزدیک می‌شناختیم؛ شعرای مشهد

جزو بهترین‌ها بودند؛ هم قصیده‌سراهاشان،

هم غزل‌سراهاشان

. در مشهد از اوّل تا آخر، در آن

دوره‌ای که این افراد روی کار آمدند

و پرورش پیدا کردند، سه تا انجمن وجود داشت؛

یکی‌اش انجمن مرحوم نگارنده بود که توی خانه خود او

تشکیل می‌شد. ایشان اجاره‌نشین هم بود و

هر چند وقت یک بار خانه‌اش

عوض می‌شد؛ لذا این‌هایی که می‌خواستند

شرکت کنند بروند توی آن خانه جدیدی، باید آدرس جدید می‌گرفتند.

بنده آن وقت قم بودم

. هر وقت مشهد می‌آمدم، حتماً به آن جلسه می‌رفتم؛

تا بعد که از قم برگشتم. این یک انجمن بود؛

ده نفر، پانزده نفر در آن شرکت می‌کردند.

یک سماوری هم آنجا روشن بود، که چایی‌اش را

خود مرحوم نگارنده می‌ریخت. این آقای شفیعی کدکنی،

میرزازاده، قهرمان، قدسی

، اینها همه پرورش‌یافته همین جلسه‌اند.

این‌ها اولش این جور نبودند. مرحوم صاحب کار

- سهی- اولی که به آن جلسه آمد، یک

طلبه‌ای بود؛ خب، ذوق شعری داشت و غزل می‌گفت؛

اما چند سال قبل وقتی که فوت شد،

قطعا یکی از اساتید برجسته شعر سبک هندی

در کشور ما بود. او از اول این طور نبود؛

در آن جلسه این شد

حتی آقای قهرمان که واقعاً شاعر

ممتاز و برجسته‌ای است،

اوائلی که در آن جلسه شرکت می‌کرد-

سالهای 37 و 38- اینجور نبود؛

لیکن ایشان و دیگران بعد در این

جلسه پرورش پیدا کردند.

یک جلسه دیگر بود که روزهای جمعه در منزل

مرحوم فرخ تشکیل می‌شد

و ده پانزده نفر، بیست نفر در آن شرکت می‌کردند.

یک لجسه هم که بعدها این اواخر آقای قهرمان،

در خانه‌اش تشکیل داد.

چندی پیش که من مشهد بودم،

ایشان آمده بود آنجا،

می‌گفتم هنوز هم جلسه در خانه ما تشکیل می‌شود.

پس بنابراین

انجمن ادبی این است. در این انجمن،

شاعر ورز می‌خورد

و نقطه ضعف‌هایی که هیچ شاعری از آن خالی نیست

، به تدریج برطرف می‌شود و شعرش پخته میشود.

البته اگر شانس بیاورند، در آن جلسه یک پیش‌کسوتی،

یک استادی،

یک استعداد برتری وجود داشته باشد،

خیلی بهتر خواهد شد؛ اگرنه، به آن خوبی نخواهد شد.

بنابراین انجمن ادبی لازم است؛ این را بروید بپردازید.
 
من خواهش ممی‌کنم به شعر بپردازند؛ هم مسؤولین بپردازند

- چه وزارت ارشاد، چه حوزه هنری -

هم خود پیش کسوت‌های شعری که به شعر بپردازند.

شعر را ندهید دست آدم‌هایی که سررشته‌ای

از شعر ندارند و شعر برایشان یک تفنّن دور از زندگی‌شان

و دور از فهم و ذهنشان است.

خود شماها دور هم بنشینید،

شعر بگویید. هر جا یک انجمنی هست

و یک مجموعه‌ای

دور هم جمع می‌شوند و می‌خوانند، شعر رشد پیدا می‌کند.

این یک نکته.
 
نکته دیگر این است که این طبع شعری

که شما دارید،

چیز کوچکی نیست؛ این یک عطیه بزرگ

الهی است به شما.

مقایسه کنید

این را با کسی که مثلاً نیروی بدنی جسمانی خیلی زیادی دارد؛

این از آن بالاتر است. مقایسه کنید

این را با کسی که

پول زیادی گیرش می‌آید، در زندگی

شانس پول در آوردن دارد؛

این از آن بالاتر است. مقایسه کنید این را با مقامات ظاهری؛

مدیر یک جایی است؛

رئیس یک جایی است که از این نعمت

محروم است؛ این از آن بالاتر است. مقایسه کنید این را با

جمال و زیبایی؛ یک نفری مثلاً خیلی جمال خوبی دارد،

یا صدای خوبی دارد - البته این هم نعمتی است،

نعمت بزرگی هم هست

- این از آ» نعمت بالاتر است. طبع شعر، یک نعمت

برجسته الهی است. خدا به شما یک کیسه

جواهر بزرگ تمام نشدنی داده؛

شما می‌توانید هی دست کنی

داخل این، ، در بیاورید

و خرج کنید. خرجش برای نان نیست، برای شکم نیست؛

خرجش برای

چیزهایی ورای شکم، والاتر از شکم و زندگی مادی است.

این نعمت را خدا به شما داده است.
 
منم نمی‌گویم قریحه شعری

را در راه احساسات و در راه

عواطف انسانی و دل و عشق

و اینها به کار نبرید -

می‌دانید که اجتناب‌ناپذیر است-

اما عرضم این است

که سهم وافری از این عطیه

الهی را به کار ببرید

در آنجایی که خدای متعال

از شما توقع دارد،

دین شما از شما توقع دارد

. یعنی استفاده کنید از این،

در راهی که خدای متعال می‌پسندد و راضی است.

این جور نباشد که این

ارزش والا را خدای متعال به شما داده،

شما این را در راه خدا هیچ مصرف نکنید. منظور

من فقط هم شعر آیینی نیست-

طبق اصطلاحی که شماها می‌گویید

؛ شعر مدح ائمه و توحید و مرثیه و چه و چه،

که البته خیلی هم با ارزش است- نه،

همه آن چیزهایی که واقعاً انسان احساس می‌کند

مورد نیاز جامعه است؛ که یکی از مهم‌ترین آنها،

پرداختن به مسائل انقلاب و مسائل کشور است.
 
مرد زمانه خودتان باشید، آدم زمانه خودتان باشید

. زمانه شما، زمانه مهمی است. بنده در این خط تاریخ طولانی ایران،

بخصوص قسمت بعد از اسلام، خیلی رفت و آمد کرده‌ام -

سلسله‌هایش، احوال اجتماعیکشور، احوال سیاسی کشور،

جنگ‌ها

، پادشاهی‌ها-گمان نمی‌کنم در تمام این هزار و اندی سال،

کشور، حادثه‌ای به عظمت حادثه انقلاب اسلامی

به خود دیده باشد.

به عظمت این حادثه، من حادثه‌ای سراغ ندارم

که

کشور ما به خود دیده باشد. ما تلخی‌های بزرگی داشته‌ایم؛

امّا فتوحات بزرگ که یک ملت این جور ناگهان بشکفد،

این جور ناگهان رشد کند، این جور ناگهان همه این

حصارهای گوناگون

را که دور او به حالت مصنوعی چیده بودند، به م بریزد،

قد بکشد، سر بلند کند و وضعش در ظرفیت بیست

سی سال این تغییر عظیم را بکند،

هرگز چنین چیزی در کشور رخ نداده بود.

بله، سلسله‌هایی آمدند، پادشاهی‌هایی

شکل گرفتند، کشور هم در دوره

آنها اقتدار نظامی و سیاسی و غیره پیدا کرده است؛

امّا آن ربطی به مردم نداشته. مثلاً یک شاه عبّاسی،

یک شاه طهماسبی

، یک اسماعیل صفوی‌ای آمدند یک کارهایی کردند.

پادشاهی آنها با پادشاهی پادشاه قبلشان

و پادشاه بعدشان تفاوتی نداشته؛

همان زورگویی، همان تحکم، همان تملک.

مردم در این جا نقشی نداشتند. ا

ین که مردم کشور این جور هوشیارانه،

این جور شجاعانه،‌این جور دلاورانه

وارد میدان‌های سیاسی بشوندع وارد میدان‌های

نظامی بشوند،

وارد میدان‌های اجتماعی بشوند،

ای رشد را پیدا کنند، اصلاً وجود نداشته.

در طول تاریخ ما هیچ جا چنین چیزی وجود نداشته؛ من ندیدم. هر کس دیدهی، بیاید نمونه‌اش را بگوید.
 
خوب، این مزرع مهمی است برای رشد فرهنگ،

اندیشه و هنر - یعنی بخشی که

شماها بایدمتصدّی‌اش باشید

- از این استفاده کنید، این زمانه را تصویر کنید،

با این تصویر خودتان زمانه را غنی کنید.

هر چه که شما بگویید که خوب باشد،

درست باشد، مستحکم باشد، متین باشد،

پرمغز باشد، این زمانه شما را غنی می‌کند؛

این ظرف را پر می‌کند از محتوای

با ارزش و غنی و مستغنی کننده. بنابراین،

این یک وظیفه شماست. عرض کردم

، من نمی‌گویم شاعر قریحه شعری خود

را در راه احساسات و عواطف انسانی و عشق به کار نبرد؛

نه، بالاخره شاعر دلی دارد، آن هم دل آنچنانی که خود شماها

دیگر از همه بهتر می‌دانید - نازک و زودرنج و

نمی‌دانم پرپری و به اندک چیزی تکانی -

بالاخره آمدم طبع شعر هم دارد؛

نمی‌گویم یک وقتی گله‌ای دارد، نکند؛ دردی دارد،

نگوید؛ شوقی دارد، عشقی دارد، میلی دارد، نگوید؛

این‌ها را نمی‌شود

توقع داشت؛ یعنی واقعاً اگر کسی چنین

چیزی از شاعر توقع کند، این غیر واقع‌بینانه است.

البته شعرایی داشته‌ایم که از آن

روحیه‌ها نداشته‌اند؛ مثل ناصرخسرو- ناصرخسرو تمامکتبی است-

یا واعظ قزوینی در شعرای سبک هندی. واعظ قزوینی شاعر

خوب و برجسته‌ای هم هست، حدّ شعری‌اش با حدّ شعری کلیم

و این‌ها پهلو می‌زند؛ یعنی کمتر از کلیم و کمتر از حاج محمدجان

قدسی و این‌ها نیست؛ تقریباً با این‌ها همزمان هم هست؛

ولی خب، واعظ است و شعرش، موعظه است؛

در مایه‌های شعر و غزل و شادی و شنگولی و این چیزها نرفته.

ما از این قبیل شعرا هم داشته‌ایم. بنابراین من از

شاعر این توقع را ندارم

که این جور شعری بگوید. حالا خود ما هم یک وقت‌هایی

یک چیزهایی می‌گفتیم؛ اینجور نبوده که حالا از این حرف‌ها دور باشد؛

نه، در آن از این چیزها هم بوده اما می‌گوییم مثل حافظ باشید.ببینید،

حافظ شعر عرفانی طعی دارد. حالا من نمی‌خواهم

مثل بعضی‌ها بگویم اگر حافظ می‌گوید

« خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش»، این هم مرادش

شیراز عالم ملکوت است؛ نه، بالاخره

او هم شاعری بوده مثل بقیه شعرا؛ اما ا

هل معرفت و اهل سلوک بوده و بخشی از عمر

و بخشی از این گنجینه با ارزش را صرف

این کار کرده. ما می‌گوییم این کار را بکنید.

توقع ما جداً از همه خانم‌ها، از همه آقایان -

بخصوص جوان‌ها - این است.
 
نکته آخر هم این که آن‌جایی که به مسائل دل و عواطف

و اینها می‌پردازید، حد نگه دارید؛ یعنی‌آن حالت عفاف

و حجاب را حفظ کنید

. این را بدانید شعری که آن وقت فروغ فرخزاد می‌گفت،

در دنیای روشنفکری آ» زمان هم کسی قبول نداشت.

خب، ما با اینها مواجه بودیم،

روبه‌رو بودیم؛ همین‌هایی که شب توی قهوه‌خانه‌ها

و کافه‌های تهران می‌نشستند و عرق‌خوری می‌کردند

و آنها را از مستی روی دوش می‌کشیدند

می‌بردندشان خانه، چون نمی‌توانستند

بروندع هانها هم معتقد نبودند که شعر باز

و عریان مثل بعضی از شعرهای فروغ فرخزاد باید گفته شود.

این در حالی بود که آن زمان، فرهنگ،

فرهنگ دیگری بود؛ اصلاً زمانه، زمانه واقعیات تخل و زشت و مستهجنی بود که حالا گوشه‌ای از آن هم

در شعر بعضی از شعرای آن روز خودش

را نشان داده بود. من اسمی از بعضی

شعرای زن دیگر نمی‌آورم؛ چون

فروغ فرخزاد اولاً مُرد، ثانیاً به ا

عتقاد من عاقبت به خیر هم شد. بعضی‌های دیگر نه،

عاقبت به خیر نشدند و نخواهند شد؛ لذا به آنها اشاره‌ای

نمی‌کنم و از آنها اسم نمی‌آورم.
 
غرض این است که دخترهای جوان تصور نکنند که

حالا اگر چنانچه بخواهند برای دلشان، برای عواطفشان،

برای حسشان یک شعری بگویند، پس دیگر بروند

تا آن ته ته؛ نه، بالاخره خوب است که آدم یک حدّی را نگه دارد.
 
امیدواریم ان‌شالله سال آینده همه شماها زنده باشید؛

ما هم اگر زنده بودیم، بتوانیم در خدمت

شما باشیم و از شما چیزهای بهتر بشنویم.
 
البته این نکته را همه من اینجا یادداشت کرده بودم

بگویم، که چون بحث طولانی می‌برد، دیگر نمی‌"ویم.

اجمالاً اشاره می‌کنم که در بعضی از شعرهای شعرای جوان

- به خصوص امشب هم چند نمونه داشت که دیدم

- آدم نشانه یک نوع اضطراب و یک نوع حیرت را مشاهده می‌کند؛

مثلاً ایشان گفت که مواظب جوجه‌های ایمان من باشید.

البته این دغدغه‌،‌دغدغه مقدسی است، خیلی خوب است

و من از این که این دغدغه در این جوان شاعر وجود دارد،

خرسند می‌شوم؛

اما دل من هم می‌لرزد که چرا دغدغه دارد. این دغدغه

و حیرت و ضطراب - یک مخلوطی از همه اینها -

باید در شعر از بین برود؛

این هم راهش تقویت معرفت است که الحمدلله شما دارید.
 
البته این اساتید و بزرگان شعر،

یک ذره بایستی واضح‌تر حرف بزنند؛

هم آقای علی معلم، هم بعضی‌های دیگر.

این‌ها

باید یک ذره روشن‌تر حرف بزنند تا آن مبانی فکری و معرفتی

که اینها خودشان به آن رسیده‌اند و فهمیده‌اند و یاد گرفته‌اند و

به قدری شده که می‌توانند ادا کنند، آن را درست ادا کنند

تا طرف بفهمد. مواظب باشید، مخاطب خودتان را

در حیرت نگه ندارید.

خب، یک حرفی باید گفته شود که طرف استفاده کند؛

لفظ استوار، معنای خوب؛ اما در عین حال مثل

همان بیت گذایی« ح

یرت دمیده‌ام گل داغم بهانه‌ای است» خواهد شد.

البته این دوست و شاعر افغانی‌مان اشعار بیدل را ترجمه کرده،

انصافاً ترجمه خوبی هم کرده -

یعنی قانع‌کننده است - اما بالاخره گیج کننده است دیگر.

آدم‌هایی که با شعر انس داشتند، سی‌چهل سال،

چهل پنجاه سال با شعر ور رفتند

، با شعر هندی انس داشتند، وقتی این‌ها معنای شعر

را اوّل وهله درست نمی‌فهمند،

این نقص شعر محسوب می‌شود. یک عامی که د

ر کوچه دارد عبور می‌کند، ممکن است

این شعر را نفهمد - نفهمیدن او عیب نیست -

امّا بالاخره کسی که با شعر انس دارد،

او باید بفهمد که شما چه می‌گویید.
 
انشالله خداوند همه شما را موفق بدارد.

از دوستان، بخصوص از آقایانی که

مدیریت این جلسه را به عهده گرفتند-

هم جناب آقای قزوه که واقعاً کار برجسته‌ای کردند،

هم این مدح طولانی‌ای که‌اقای فیض برای آقای قزوه گفتند،

که مدیحه جالبی بود و اسم ایشان را در تاریخی ماندگار کردند!

و همچنین از بقیه دوستانی که برای اداره این جلسه

همکاری کردند، متشکریم.
 
 
 
مهمترین محورهای بیانات مطرح‌شده عبارتند

از: ظهور سبک جدید شعری در سال‌های اخیر،

اهمیت و جایگاه شعر برای کشور

، توصیه‌های رهبر انقلاب به شاعران و نظر ایشان

درباره برخی از شاعران پیشکسوت مانند استاد قهرمان،

فروغ فرخزاد، صاحبکار، شفیعی‌کدکنی و ...
 
این کتاب در 128 صفحه علاوه بر بیانات معظم‌له،

شامل متن کامل اشعار خوانده‌شده،

متن گفتگوی شاعران با رهبر انقلاب اسلامی

در خصوص اشعارشان، بیوگرافی شاعران

و تصاویر این دیدار می‌باشد.

برچسب‌ها: استاد رحیم دیندار متخلص یه کامران شاعر قرن معاصر

نوحه آذری :                 « حسینه یرلر آغلار گویلر آغلار  

استاد شهریار                                  

  « حسینه یرلر آغلار گویلر آغلار   

  بتول و مرتضی ، پیغمبر آغلار »

حسینـون نوحـه‌سین « دلـریش » یازاندا  

   مسلمـان سهلدیـر کــه کافـر آغـلار

کوراولمیش گوزلرین قان دوتدی شمرین

 کی گؤروسون اؤز الینده خنجر آغلار

حسینــون کؤینگــی زهــرا الینــده  

 چکـر قیحــا قیـامت ، محشـر آغـلار

آتانـــدا حرملــه اوخ کــربـــلاده  

 گؤریدین دشمـن آغـلار ، لشکر آغلار

قـوجاقینــدا ، گؤریــدین امّ لیـــلا   

   آلــیب نــعش علــیّ‌اکبــر آغـــلار

 رباب ، نیسگیل دؤشونده سوء گؤرنده

   علــیِّ‌اصغــری یــاد ایلــر آغـــلار

باشینــدا کاکــل اکبــــر هـــواسی

  یل آغـلار ، سنبـل آغـلار ، عنبر آغلار

یازانـــدا آل طــه نوحـه‌سین مــن

  قلـم گـوردوم سیزیلـدار ، دفتـر آغلار

علـی ، شقّ‌القمـر محـراب تیلیت قان   

     قولاق وئر ، مسجد اوخشار منبر آغلار

علیــدن ، شهریــار ، سن‌بیــر اشـاره

  قوجاقــلار قبـری ، مالک‌اشتـر آغـلار   

 شعر های زیبا از رودکی پدر شعر

بوی جوی  مولیان   آید  همی

یاد  یار     مهربان   آید   همی

ریگ آموی   و درشتی    راه او

زیر   پایم   پرنیان   آید   همی

آب جیحون از نشاط روی دوست

خنگ   ما را   تا میان   آید همی

ای بخارا! شاد باش و دیر زی

میر زی تو شادمان آید همی

میر ماه است و بخارا آسمان

ماه سوی آسمان آید همی

میر سرو است و بخارا بوستان

سرو سوی بوستان آید همی

آفرین و مدح سود آید همی

گر به گنج اندر زیان آید همی

گر بر سر نفس خود امیری، مردی

بر کور و کر، ار نکته نگیری، مردی

مردی نبود   فتاده     را پای زدن

گر دست فتاده ای بگیری، مردی

نامت شنوم، دل ز فرح زنده شود

حال من از اقبال تو فرخنده شود

وز غیر تو هر جا سخن آید به میان

خاطر به زار    غم    پراگنده شود

بر عشق توام، نه صبر پیداست، نه دل

بی روی توام، نه عقل بر جاست، نه دل

این غم، که مراست کوه قافست، نه غم

این دل، که تراست، سنگ خاراست، نه دل

در منزل غم فگنده مفرش ماییم

وز آب دو چشم دل پر آتش ماییم

عالم چو ستم کند ستمکش ماییم

دست خوش روزگار ناخوش ماییم

ای نالهٔ پیر خانقاه از غم تو

وی گریهٔ طفل بی گناه از غم تو

افغان خروس صبح گاه از غم تو

آه از غم تو! هزار آه ازغم تو!

از کعبه کلیسیا نشینم کردی

آخر در کفر بی‌قرینم کردی

بعد از دو هزار سجده بر درگه دوست

ای عشق، چه بیگانه ز دینم کردی!

چرخ کجه باز، تا نهان ساخت کجه

با نیک و بد دایره درباخت کجه

هنگامهٔ شب گذشت و شد قصه تمام

طالع به کفم یکی نینداخت کجه

در رهگذر باد چراغی     که    تراست

ترسم که: بمیرد از فراغی که تراست

بوی جگر     سوخته     عالم    بگرفت

گر نشنیدی، زهی دماغی که تراست!

با آن که دلم از غم هجرت خونست

شادی به غم توام ز غم افزونست

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب

هجرانش چنینست، وصالش چونست؟

جایی که گذرگاه دل     محزونست

آن جا دو هزار نیزه بالا   خونست

لیلی صفتان ز حال ما   بی خبرند

مجنون داند که حال مجنون چونست؟

بی روی تو خورشید جهان‌سوز مباد

هم بی‌تو چراغ  عالم       افروز مباد

با وصل تو کس چو من بد آموز مباد

روزی که ترا     نبینم    آن روز مباد

سه غزل زیبا ازهوشنگ ابتهاج

سرای بی کسی

بقیه در ادامه مطلب

ادامه مطلب

شعری زیبا از: معینی کرمانشاهی

   عجب صبری خدا دارد !

    اگر من جای او بودم .

    همان یک لحظه ی اول ،

    که اول   .......

ادامه مطلب

حسرت دیدار

غزلی زیبا از: سیمین بهبهانی

بگذار   که   در  حسرت  دیدار  بمیرم

در  حسرت  دیدار تو  بگذار که  بمیرم

دشوار  بود مردن  و  روی    تو  ندیدن

بگذار  به   دلخواه  تو     دشوار  بمیرم

بگذار که چون ناله ی مرغان  شباهنگ

در   وحشت  و اندوه   شب  تار  بمیرم

بگذار که چون  شمع کنم پیکر خود  آب

در  بستر    اشک  افتم   و  ناچار  بمیرم

میمیرم از این درد که جان دگرم نیست

تا  از  غم  عشق  تو  دگر    بار     بمیرم

تا بوده ام ای دوست وفادار     تو بودم

بگذار          بدان   گونه    وفادار    بمیرم

شام بی پگاه

هر     دیده ای  که        بینی      آلوده   گناه است

دل ها     در این  زمانه  مجذوب      یک  نگاه است

دیگر  نشان  اخلاص  در عشق و  عاشقی نیست

این  گونه   آشنایی     چون   شام   بی پگاه است

مجنون      عشق  لیلی  نتوان  شدن  در این  دهر

لیلای   این   زمانه  مشتاق   عّز    و   جاه    است

عاشق شدن  در این  دهر   فرضیه  محال    است

معشوق  قرن   حاضر  کی     یار     بی پناه است

دیگر   حدیث       مجنون         یا     داستان   فرهاد

در  نزد       زرپرستان  بیرون   ز رسم  و  راه  است

تزویر  گر  درین       دهر  بر      مسند     مراد است

آری که کسب  وکارش ای   دوست    روبراه است

ما  عاشقیم        اما      شیدای     عدل      و   دادیم

آزادگی     گزیدیم      ما   را  نه   جان      پناه  است

تزویر     گر   نبودیم   در    دشت     غم     غنودیم

یزدان   پاک      جانا   بر   حال      ما  گواه  است

هر کله ای  که  خالی است دارد کلاهی از  زر

سرهای اهل  فکرت   بنگر  که  بی  کلاه است

فریاد    غل و     زنجیر     خیزد     ز   هر     کرانه

چون   جای   شیر ای   دل  روباه   پادشاه  است

اندر   عراق   و   در    شام      ریزند     خون شیعه  

 چون    صهیونبسم  و داعش    دنیای قتلگاه است

کامران    شعر نابت  برّان     چو  ذوالفقار  است

اندر مصاف  شعرت  صد  کوه  همچو  کاه  است

هارا گئددین   

استاد رحیم دیندار(کامران)

ای نازلی صنم آی  ده لی  جیران  هارا گئدون  

 سنسیز    کونولیم     ایلیر   افغان  هارا  گئددین

   سنسیز   داها      میخانه  ده     پیمانه   دولانماز   

   جانیم   سنه  ا ی جان اولا  قوربان  هارا   گئددین 

    گل سئوله   نه دن شامی  غمیم ده  اوفول ائدون

    سئولر     کونولیم     ای  مه  تابان هارا      گئددین

   هیجرون    گوزلیم  آغ  گونیمی    ایله       دی  قاره

  ای  راحت   جان    شمع   شبستان     هارا  گئددین

 گول زار         وجودیم    ده     أسیل لر    قارا   یئل لر

   سنسیز    منه غم  ایله دی     طوفان   هارا  گئددین

  گل   دیم    گوزلیم   کوی وه   گوردیم   اثرین      یوخ

کونلوم دیل آچوب سئوله دی ای جان هارا گئددین

هیجران اوخ آتیب  ایله دی بو باغریمی شان شان

دونیانی    منه    ایله دی    زندان       هارا  گئددین

نیلیم  کی   آخار   گوز  یاشی  هیجرون ده   دمادم

القانه      چونیب     دیده     گریان    هارا    گئددین

گول   خانه  مه   سنسیز  گوزلیم  قاره یئل  أسدی

گولخانه    اولوب        کلبه   احزان   هارا   گئددین

هیجران  اوخن     آتدون  منی  آماج    غم  ائدون

آی  قاشی کمان  اوخلاری مژگان هارا گئددین 

  زنجیر   تکین  بنده    چکیب  دور   منی   زولفون

طوفانلی  هوا  ده  کونولیم  کشتی  ده  قالدی

دریای    غمون اولدی خروشان     هارا   گئددین

عشقفونده  گوزل  اولدی  صفاهان  منه  موطن

دور    گل گول  آچوب ملک صفاهان هارا گئددین

      گلواژه   شعریم    شبی    هیجرانی ده   صولدی   

    قوربانین   اولا       دفتر   و  دیوان    ها را    گئددین

       غم  خیمه     وروب    تیغ     فراقون     منی   یاردی    

       کامرانون     اولوب     قانینه    غلتان هارا     گئددین

           دار گونده                    

                             جانانیم                           

                               گئدیر                                  

 استاد رحیم دیندار(کامران)

 گؤیللره  دریایه   دشته  آه   و  افغانیم     گئدیر              

 ای گوزل گئد مه دایان سنلن دل و جانیم گئدیر                  

گئدمه پوزغون  حالیمی  درد و غمه   یار   ایلمه             

 رحم ائد یئدی  سمایه    داد    و  افغانیم  گئدیر                   

 عنبر افشانی چمن  سن   ای  باهاره  جان  فزا                  

 اولما راضی سئولیم کی    عنبر افشانیم  گئدیر                   

  سن دنیز سن حسنیده اول لاله اوزلر  قطره آب                    

نینی یم  من  قطره بارانی   کی    عمانیم  گئدیر                            

سن  گوزللره اولکسینده  بیر  ایشقلی  ماهیدون               

   نینی یم  اولدوز   لاری اول ماه     تابانیم     گئدیر                                  

لاله اوزلر ملکینین تاجی دون   ای     زیبا     صنم                 

  گرائدم شیون  روا دور چون  کی سلطانیم  گئدیر                   

یوسف عشقیدون  ای  گول منده     یعقوب    زمان                   

 نینی یم  کنعان   دیارین  ماه     کنعانیم         گئدیر                    

گورمیب    بیچاره  کونلیم  سن  تکین   شیرین  زبان                 

رحم قیل   گل   یانیمه   قویما دیم  جانیم        گئدیر                

سن  گوزل   جیرانه  من    بو  دشتیده  حیرانی دیم           

 نینی یم من کوه و دشتی چون  کی جیرانیم گئدیر                

   کوکب  بختیم  اوفول  ائدی  گونیم       اولدی    قارا                                

  حالیمه  قان   غلیون    دار    گونده    جانانیم    گئدیر                               

  مهر   رخشانیم  سنیدون   مابقی    شمع   و    چراغ                            

  نینی یم     شمع    و    چراغی مهر رخشانیم  گئدیر                             

  اولماسا   ساقی    دولان   ماز  باده لر     میخانه  ده