دل تنگ

بر     بوم     دل  تنگ   خودم   آه كشیدم

در    فكر    تو بودم     كه   رخ ماه كشیدم

در حسرت    دیدار   تو    ای   ماه مجسم

رنگی    به     تماشا   زدم   و    آه کشیدم

پاكی تو   را    وقت    تجسم    به نگاهی

با اشك    وضو     كردم     آنگاه    كشیدم

بااین    نگرانی كه تو چشمی نخوری باز

چشمان     قشنگ   تو به    اكراه كشیدم

لبهای تو   را می كشم    و می چشم انگار

ای وای از آن لب كه   به این    راه كشیدم

تا     اینكه   خدا   یار    و    نگهدار     تو باشد

بر سینه ی     تو نقشی   از    الله  كشیدم

برایت مینویسم

تا بی نهایت

تا نگاهی گم شود

در چشمهایت

*
برایت مینویسم

با طعم رسیدن

با هوایی که در آن

شوق پریدن

*

برایت مینویسم

با زلال اشکهایم

شاید آن وقت بدانی

قدر نوشته هایم

برایت   می نویسم   بهترینم

  بدانی تا که من عاشق ترینم

فرستنده:

 محمد جان :مدیریت     محترم  

     سایت 

ܓ✿ قط♥ـره قط♥ـره زندگی ܓ✿

 ازشعرهای ارسالی و

    باز  دیدتان    متشکریم

بوس و کنار

    آمد  به   وجد   دلبر  و   غم در حصار شد

    مطرب بخوان که  موسم بوس و کنار شد

    هر جا که بنگری  همه شادند و شادمان                        

    امّا    عروس      درد    مرا  پرده  دار شد

    مجنون را اگر  شب غم تیره شد چه باک                                         

   روز   سفید من  ز    غمت شام  تار  شد

  ای وای از آن سپیده   دم تلخ  و  جانگزا              

 ای وای از آن دمی که  دلم سوگوار شد

   رفتی    تو   از    کنار    من   ای   نو بهار  من                          

   چون    لاله      قلب    زار     منت  داغدار شد

   خورشید    می دمید  و   ز     بوی  فراق   تو                                                 

    مرغ  دلم  چو   قمری    شیدا    خمار    شد

    دانی که بیرخت به  گلستان  چسان شدم                                             

   چشمان   پر   ملال   منت     اشکبار    شد

    از بس  که ژاله می چکد از   نرگس   ترم                        

   گلزار دیده ام    ز    غمت  لاله  زار   شد                                                                             

  گفتم به  کوهسار  غمم  را    عیان کنم                                    

 گریان به حال  زرد دلم     کوهسار شد      

بغض فلک   گرفت  چو   فریاد من شنید                                   

ماتم  سرا زحال  دلم      روزگار      شد   

  بسیار قصه  از  غم هجران  شنیده ام                                

 اما غم  فراق  تو  چون    چوب  دار شد   

  آتشکده دل است  و زمستان نگاه  من                                                 

چون دیده های برفیم  آتش حصار شد 

 ازمدعی دگر چه شکایت  کنم که چون                       

  دردا    طناب  دار   دلم  زلف  یار   شد   

 ای  باغبان چگونه   کنم  ترک   گلستان                                                      

 از عشق نو گلی  دل من بی قرار شد                                                                                 

 کوچه خیال من آن ماه    وش   گذشت                   

 چندان گریستم که دل از غصه زار  شد           

شاه است و تاج داردبرسر ولی چه سود                                            

از  خون   خیل   غم   زدگان   تاج دار   شد     

 کامران اگر چه کند دل از   روزگار    دون      

 در  ملک شعر خیمه  زد و نامدار       شد